ადამიანი სინდისია,სინდისის გარდა,რაც არ უნდა წაართვა,მაინც ადამიანი იქნება…სიკვდილის მერეც ადამიანისგან მარტო სინდისი რჩება.სინდისი იგივე სულია ადამიანისა,ანუ სული იგივე სინდისია…ვიდრე ადამიანს სინდისი აწუხებს,ყველაფერს ეშველება კიდევ,რადგან მთავარი ის კი არ არის,ღმერთმა ტალახისგან რომ შემქმნა ის,არამედ,მთავარია,თავისი სული რომ ჩაჰბერა იმ ტალახს.“-წერდა ოთარ ჭილაძე,ქართული ლიტერატურის სინდისი,რომლიც პროზაც,პოეზიაც და წერილებიც მწერლის პასუხისმგებლობისა და სინდისიერების უზადო ნიმუშია.
