ივლიტა შავერდაშვილი სახალხო მთქმელი იყო, რომელმაც არაერთი ნამდვილი პოეტური მარგალიტი დაგვიტოვა; ივლიტა შავერდაშვილმა თავის სიცოცხლეს „ლექსად მოსული სიცოცხლე“ უწოდა და ამით ის არშინი დაგვიტოვა, რომლითაც უნდა გავზომოთ მისი მარტოობა, სიკერპე, სიყვარული; მისი დიალოგები მრავალშვილიან სანათასთან, დანტესთან, ნიკოლოზ ბარათაშვილთან, დავითთან თუ თამართან.
ივლიტა შავერდაშვილს სჯეროდა: „მე როცა წავალ, მერე მიცნობს მე ერი ჩემი“; მას სჯეროდა თავისი ერის უკვდავების.
ივლიტა შავერდაშვილის ანდერძი: „მკვდარი მაცოცხლეთ, შვილებო, ცოცხალმ ვერ გავიხარეო“, „სეზანის“ საგამომცემლო ჯგუფისთვის იმ მოწოდებად იქცა, რომელმაც მოსვენება დაგვაკარგვინა, ვიდრე თავს მოვუყრიდით მის მემკვიდრეობას.
