„სიყვარულის ურთიერთსაწინააღმდეგო ისტორიები ჩემი ბავშვობის კიდევ ერთი დიდი შთაბეჭდილება იყო, – ამბობს გაბრიელ გარსია მარკესი თავის ავტობიოგრაფიულ წიგნში, – იმდენჯერ მომისმენია მშობლებისგან ერთად და ცალ-ცალკე ნაამბობი, რომ თითქმის სრულყოფილად ვიცოდი, როდესაც ოცდაშვიდი წლის ასაკში ჩემი პირველი რომანი ფოთოლცვენა დავწერე. ვაცნობიერებდი, რომ თხრობის ხელოვნების დასაუფლებლად ჯერ კიდევ ბევრი მქონდა სასწავლი. ჩემი მშობლები ბრწყინვალე მთხრობელები იყვნენ. სიყვარულის მოგონებები ბედნიერებას ანიჭებდათ, მაგრამ იმდენად გაიტაცათ საკუთარმა ნაამბობმა, რომ, როდესაც თითქმის ორმოცდაათი წლის შემდეგ, ჩემს რომანში – სიყვარული ჟამიანობის დროს – მათი ამბის აღწერა დავიწყე, უკვე ვეღარ ვარჩევდი, სად გადიოდა ზღვარი ცხოვრებასა და პოეზიას შორის“.
