ამ  ნაწარმოების ერთ-ერთმა მთავარმა გმირმა სიყვარულის გამო გამოაწყო "თოჯინა" დიდებულ სამოსში და თაყვანისსაცემად ტაძარში დაასვენა, მერე კი აღმოაჩინა, რომ თოჯინა ნახერხით იყო გატენილი და ვეღარც თავის თავს აპატია, ვეღარც მას და სულიერად დაიტანჯა. წარმოსახული სამყარო შექმნა და როცა რეალობამ ის დაუნგრია, ეგონა, თვით ჭეშმარიტება დაიმსხვრაო. ქალს კი იმიტომ ვერ შეუნდო, რომ საკუთარ თავსაც ვერ პატიობდა... კითხულობ ნაწარმოებს და გგონია, რომ ეს ყველაფერი სიზმარია, რომლისგანაც შვების ოხვრით გამოიღვიძებ. თითქოს ყველაფერი დიდი ხნის წინ მოხდა, სადღაც, შორეულ მხარეში. თითქოს ამ სპექტაკლის გმირები რეალური ცხოვრების მზიან ფონზე აჩრდილებივით ირეოდნენ...