დამიჯერე, რომ შენ წინ ვზივარ და ფეხები მაგიდაზე მაქვს წამოწყობილი. თითქმის ვერ მხედავ. შენ ხომ წიგნს უყურებ და გარშემო ყველაფერი ძალიან გაბუნდოვნებულია. შენი ცერა თითიც კი ფურცლებზეა გადაცრეცილი, რომელიც შესაძლოა ნაწარმოებს ორად ჰყოფდეს და აჩერებდეს გადაფურცვლისგან. მე სადღაც აქ ვარ და ერთი ხელით კალამს ვათამაშებ, მეორით – სიგარეტის ღერს. მუქი, მრგვალი სათვალე მიკეთია. დიდი ხანია ასეა. უძილობა დამჩემდა და რომ არა ეს ჩამუქებული წრეები ჩემს სახეზე, შეშუპებულ უპეებს ვერ დავმალავდი. როცა სიგარეტს მოვუკიდებ, ნამდვილად იგრძნობ და დარწმუნდები, რომ ძალიან ახლოს ვარ. შეიძლება მოგიახლოვდე და მხარზე შეგეხო კიდეც. წიგნის მთავარი გმირი არც ის ყავარჯნიანი ბიჭია, არც ცინიკოსი ან ნებისმიერი ჩვენგანი ფორთ–ფორთ–ფორთოხლის ქალაქიდან. მაშინ ვინ ვარ მე?! თუკი წიგნს გადაშლისთანავე დახურავ, ჩემი ხმაც გაქრება. ხომ გესმის, არა?!
შენ ჩემს ფიქრებს ხედავ. ჩემთვის კი ერთადერთი ხარ, ვინც ასე მაკვირვებს. მინდა ერთი რამ გთხოვო: როცა სიგარეტს მოვუკიდებ, თუკი ბოლი შეგაწუხებს, წიგნი მაშინვე დახურე, მერე გვიან იქნება. ყველაფერს ისე მოედება ეს მყრალი არომატი, ვეღარ მოიშორებ. ამ ყველაფრის წაკითხვის შემდეგ კი ეჭვი შეგეპარება ფორთოხლის ქალაქის არსებობაშიც, თუმცა, რა არის რწმენა ეჭვის გარეშე?!