რა არის არსი ყველაფრისა, რაც არსებობს? – ასეთ შეკითხვას სვამდნენ ბერძენი ფილოსოფოსები და პასუხად გასცემდნენ: ყოველნაირი არსების არსი თვითონ ყოფნაა. ყოფნაა ის, რაც კი ყოველთვის იყო, არის და იქნება, რადგან იგი მარადიული, საერთო და უმაღლესია. მისკენ ისწრაფვის სული. მისკენ ისწრაფვის გონება. მისკენ სწრაფვით მაღლდება ადამიანი.
ამაღლებული, ღმერთივით ცხოვრობს სხვა ადამიანთა შორის, გადმოჰყურებს ამ სამყაროს და იმ წესრიგის მიხედვით, რომელსაც ლოგოსის ხედვაში ხედავს, აწყობს მას. დრო გადის… დრო თუმცა წმინდა ყოფნას ვერ ეხება, მაგრამ მიწიერ სამყაროსა და ექსისტენციას გამსჭვალავს. ადამიანი ისტორიაში ეხვევა. ისტორიაში ახალი კითხვები და პრობლემები ჩნდება, რომლებსაც ძველი პასუხებით ვერ გაუმკლავდები. ადამიანი უნდა გადმოდგეს ზეციური სივრციდან, იქცეს ხორცად, პირისპირ შეხედოს ექსისტენციალურ რეალობას… და გადაწყვიტოს. აწ თავისი და სამყაროს ბედი მის ხელშია. რას აირჩევს? – დაუბრუნდება ძველ წესრიგსა და „ნამყოფ თავისუფლებას“ თუ სიყვარულის დახმარებით გამო-დგება „ღიაში“ ახალ, თავისუფალ სტრუქტურათა შესაქმნელად?
