“სანამ გვიან არ არის, სჯობს, უარი ვთქვათ ომზე. გვეყოფა სისხლის ღვრა! თუ ომს თავიდან ავიცილებთ, სიამოვნებით დავთმობ სამეფო გვირგვინს!.. დაე, ხალხმა თვითონ აირჩიოს მთავრობის მეთაური, რომელიც გაითვალისწინებს ხალხის საჭიროებებს, ხალხის აზრს და ხალხთან ერთად მართავს ქვეყანას! მე არ მინდა მეფობა! მიუხედავად იმისა, რომ ახალგაზრდა მეფემ სასიკვდილოდ გამწირა, უკვე მივუტევე. ტრაბახით არ ვამბობ, ასაკით ამქვეყნად ყველაზე პატარა მეფე ვარ, მაგრამ ზოგიერთ ზრდასრულზე მეტი ვიცი. ბავშვები უფროსებზე სულელები სულაც არ არიან, უბრალოდ, მათ ცხოვრებისეული გამოცდილება აკლიათ... ახალგაზრდა მეფის მადლობელიც კი ვარ, რომ ახლა გამოცდილებაც მაქვს და ნებისყოფაც. მას მხოლოდ გენერლებთან აქვს ურთიერთობა, მე – უბრალო ჯარისკაცებთან; ის მხოლოდ, ეგრეთწოდებულ, წესიერ ხალხს იცნობს, მე – უამრავ დამნაშავეს; ახალგაზრდა მეფე უფროსებს იცნობს, მე – ბავშვებს... ახალგაზრდა მეფე ხალხს მაშინ ხედავს, როცა ტაშს უკრავენ, მე კი ვიცი, როგორ ცხოვრობენ, როგორ შრომობენ, როგორ ჩხუბობენ და იტანჯებიან ისინი! ჩემს თავზე გამოვცადე, როგორ ეპყრობა ხალხი ობოლს...” – აი, ასეთ ცხოვრებისეულ სიბრძნეზე მოგითხრობთ უკაცრიელ კუნძულზე გადასახლებული, უდანაშაულო პატარა მეფის, მათიუშ პირველის ისტორია.